پاکیکفالوساروس(به معنی سوسمار سخت سر) دایناسوری گیاهخوار دوپا بود به طول 8 متر ، ارتفاع  6 متر و 3 تن وزن که 76 تا 65 میلیون سال پیش در اواخر دوره کرتاسه در ایالت متحده آمریکا در کانادا می زیست . دندانهای مسطح خمیده و دندانه دار داشت که با آن مواد گیاهی را می خورد . در سال 1943 توسط براون و شلایکجر نامگذاری شد .

آلوساروس(به معنی سوسمار دیگر) تروپودی با 12 متر طول ، 5 متر ارتفاع و 2 تن وزن بود که 135 تا 153 میلیون سال پیش در اواخر ژوراسیک در ایالات متحده آمریکا و تانزانیا می زیست . این دایناسور که روی دو پا راه می رفت می توانست دایناسور هایی مانند دیپلودوکوس و استگوساروس را شکار کند . این دایناسور دندانهایی 10 تا 15 سانتیمتری داشت که مانند خنجر بود و در کناره های آن دندانه داشت و بعلت خمیدگی اش مانع از فرار طعمه از آرواره اش می شد .

آپاتوساروس(به معنی سوسمار فریبنده) سوروپودی 21 متری بود که 145 تا 154 میلیون سال پیش در اواخر ژوراسیک در ایالات متحده آمریکا می زیست . این دایناسور توسط مارش در سال 1877 نامگذاری شد .

براکیوساروس به معنی مارمولک دست‌دار نوعی دایناسور سوروپود است که در دوره ژوراسیک پسین و احتمالاً در کرتاسه پیشین زیست می‌کرده است.به این خاطر این اسم بر روی او گذاشته شده‌است که اندام‌های جلویی بلندتر از اندام‌های عقبی بودند.یکی از بزرگترین جانورانی‏ است که تا کنون شناخته شده و بر روی زمین قدم نهاده است.برای ده‌ها سال براکیوساروس بزرگترین دایناسور شناخته شده بود.اولین اسکلت این حیوان در سال ۱۹۰۰ در غرب کلورادو در آمریکا کشف گردید.بر پایه یک اسکلت کامل بدست آمده، براکیوساروس طولی معادل ۲۵ متر داشته‌است و احتمالاً می‌توانسته ۱۳ متر نیز از زمین فاصله داشته باشد.اجزاء ناقص بدست آمده دیگر نشان می‌دهد که می‌توانسته ۱۵٪ بلندتر از این نیز بشود.

پلوروساروس (به معنی سوسمار غول پیکر) سوروپودی تقریبآ 25 متری بود که 125 میلیون سال پیش در اوایل کرتاسه در انگلستان می زیست . این دایناسور در سال 1850 توسط منتل نامگذاری شد.

کونکاونیتور این کارکارودونتوسورید 6 متری که 125 تا 130 میلیون سال پیش در جنوب اروپا زندگی می کرد ، یکی از آخرین کارنوسور های کشف شده است . ظاهرآ اسپاینوسور ها تنها تروپودهایی نبوده اند که تیغ های عصبی بر آمده داشته اند ، بلکه بسیاری از کارکارودونتوسورید ها و نیز کونکاونیتور و آکروکانتوسورس صاحب چنین کوهانهایی بوده اند.نکته مهم دیگری که با کشف این دایناسور برای ما مشخص شد ، این بود که حتی تروپودهای غول پیکری مثل کارنوسورها نیز پرهایی ابتدایی و خار مانند و احتمالآ کرکپر های ظریفتری داشتند .

سابقهٔ شناخت دایناسورها به قرن‌ها پیش باز می‌گردد، بدون این که لزوماً به این نام شناخته شوند و یا حتی درک درستی از آن‌ها بشود.

چینی‌ها آثار و استخوان‌های یافت شدهٔ آن‌ها را به اژدها نسبت می‌دادند، درحالی که اروپاییان آن‌ها را بقایای نفیلیم یا موجوداتی غول‌آسا که در طوفان بزرگ کشته شدند می‌دانستند.

ژرژ کوویه، زیست‌شناس فرانسوی، در سال ۱۸۰۸ مارمولک دریایی بزرگی را توصیف می‌کرد که موساسور نام دارد.

ایگوآنودون اولین گونه‌ای بود که در سال ۱۸۲۲ توسط زمین‌شناس انگلیسی گیدئون مانتل، که متوجه تشابهاتی میان فسیل‌های آن و ایگوانای امروزی شده بود، کشف شد. اولین مقالهٔ علمی دربارهٔ دایناسورها دو سال بعد توسط ویلیام باکلند، استاد دانشگاه آکسفورد، و در رابطه با مگالوسور که فسیل آن به تازگی در نزدیکی آکسفورد کشف شده بود، منتشر گردید.

مطالعهٔ این جانداران به زودی مورد توجه همایش‌های علمی اروپایی و آمریکایی گردید، و در سال ۱۸۴۲، دیرین‌شناسانگلیسی، ریچارد اوون واژهٔ دایناسور را اختراع کرد. او مشاهده کرد که در میان بقایای دایناسورهایی که تا آن زمان کشف شده بودند تشابهاتی وجود دارد، به همین دلیل تصمیم گرفت رده‌بندی جدیدی تهیه کند. او با کمک همسر ملکه ویکتوریا موزهٔ تاریخ طبیعی لندن را به وجود آورد تا کلکسیون ملی فسیل‌ها و بقایای دایناسورها را به نمایش بگذارد.

یکی از اولین دایناسورهایی که در آمریکا کشف شد هادروسوروس فولکی بود که در سال ۱۸۵۸ در نیوجرسی کشف شد. این اکتشاف بسیار مهم بود، چرا که این اولین اسکلتی بود که تقریباً به طور کامل پیدا شده بود، و در ضمن نشان می‌داد که این جانور بدون شک دوپا بوده‌است. تا این زمان دانشمندان فکر می‌کردند که دایناسورها همچون مارمولکها بر روی چهار پای خود راه می‌روند.

این اکتشاف ابتدای دورهٔ شکار سنگواره دایناسورها در آمریکا بود، به طوری که رقابت شدید میان ادوارد درینکر کوپ و چارلز مارش به جنگ استخوان معروف شد. این درگیری تقریباً ۳۰ سال، تا ۱۸۷۹، سال مرگ کوپ (که تمام دارایی خود را در این راه خرج کرده بود) انجامید. به این ترتیب مارش که تحت حمایت مالی سازمان زمین‌شناسی ایالات متحده آمریکا بود از این جنگ پیروز بیرون آمد. کلکسیون کوپ امروزه در موزهٔ تاریخ طبیعی نیویورک و کلکسیون مارش در دانشگاه ییل نگاهداری می‌شوند.

از آن پس، تجسس برای کشف دایناسورها در سراسر جهان، حتی در جنوبگان وسعت یافت. امروزه آمریکای جنوبی به ویژه آرژانتین، و چین که در اعماق خاک‌های آن فسیل‌های دست‌نخورده و اسکلت‌های کاملی پیدا شده‌اند، مورد توجه خاصی قرار می‌گیرند.

در سپتامبر ۲۰۱۴ (شهریور ۱۳۹۳) باستان‌شناسان آمریکایی دایناسوری با بزرگ‌ترین بینی در بین دایناسورها را کشف کردند. کشف جدید «هادروسر کرتاسه» مربوط به گروه دایناسورهای اردک منقاران است. پژوهشگران این دایناسور را Rhinorex condrupus به معنای «شاه بینی» نامیدند. سوراخ‌های بینی این دایناسور با اندازه بینی این موجود مرتبط بوده و هیچ یک از دایناسورهای اردک منقاران چنین بینی‌ای ندارند. بسیاری از این نوع دایناسورهای علف‌خوار دارای استخوان‌های بزرگ در بالای سر هستند، اما این موجود استثنا بوده و در عوض سر بزرگ و بینی بزرگ دارد. علت اندازه بزرگ بینی این دایناسور هنوز ناشناخته است، اما علت بزرگی آن برخورداری از شامه قوی نبوده و ممکن است وسیله‌ای برای جفت‌یابی و تشخیص جفت در بین دیگر دایناسورها بوده باشد.

سنگين ترين دايناسور شناخته شده تادکنون براکيوزاروس (Brachiosaurus) با وزن تقريبي ۸۰ تن است. وزن و جثه اين حيوان تقريبا معادل با ۱۷ فيل آفريقايي است. براکيوزاروس نزديک به ۱۶ متر قد و ۲۶ متر طول داشته و اسکلت آن بزرگ ترين بازمانده زمين است که در موزه ها در معرض چشمان حيرت زده بازديدکنندگان قرار مي گيرد.

سینوساروپتریکس، رنگارنگ ترین دایناسور (Sinosauropteryx)

بعضی از دایناسورها دارای پر بوده اند، اما پرهای بیشتر آن ها اصلاً قابل تشخیص نبوده است. سینوساروپتریکس تا آنجا که می دانیم، اولین نوع از دایناسورهای غیرپرنده است که در فسیل آن، می توان چیزی مشابه پر یافت. همچنین، سینوساروپتریکس اولین دایناسور غیرپرنده با رنگ های قابل تشخیص می باشد. این موجود در اوایل دوره ی کرتاسه در چین می زیسته است و از خویشاوندان نزدیک کامپسوناتوس ( یکی از کوچکترین دایناسورها) به شمار می آید. فسیل های سینوساروپتریکس که به گونه ای شگفت انگیز سالم مانده اند، نشان می دهند که این دایناسور، دارای پوششی خزمانند متشکل از پرهای بسیار ساده بوده است – البته عده ای معتقدند الیاف کشف شده، ممکن است بقایای فیبر کلاژن باشد. این الیاف ساختار دوشاخه ای ساده ای داشتند و شباهت بسیاری میان پرهای این دایناسور و پرهای نسبتاً ابتدایی پرنده ی امروزی کیوی می شد یافت. چند مشخصه، سینوساروپتریکس را از دیگر دایناسورهای کوچک متمایز می کند، از جمله این که جمجمه ی او از استخوان بالایی پایش (استخوان ران) درازتر بوده، و پاهای جلویی اش بسیار کوتاه و محکم بوده اند.

آنکیلوساروس، دایناسور زره پوش (Ankylosaurus)

آنکیلوساروس را اغلب بهترین نمونه از دایناسورهای زره پوش به شمار می آورند. ویژگی های معروف آنکیلوساروس ، بدن کاملاً پوشیده از زره و دم گرز مانند استخوانی بسیار عظیم اوست. آنکیلوساروس بالغ، در مقایسه با حیوانات امروزی ساکن خشکی، بسیار بزرگ بوده است. برخی از دانشمندان اندازه ی او را ۳۰ فوت (بیش از ۹ متر) تخمین زده اند. شکل بدن این دایناسور، خم شده به سمت زمین و نسبتاً پهن بود. آنکیلوساروس بر روی چهار دست و پا راه می رفت و پاهای عقبی اش، بلندتر از پاهای جلویی اش بودند. آنکیلوساروس گیاهخوار بود و دندان های برگ مانند او، که نسبت به جثه اش، بسیار کوچک می نمودند،  برای خوردن گیاهان مناسب به نظر می رسیدند. استخوان های جمجمه و سایر اعضای بدن این دایناسور، به گونه ای کنار هم قرار گرفته بودند که قدرت او را به حداکثر برسانند. مشخص ترین ویژگی آنکیلوساروس، زره او بود که از برآمدگی های عظیم و فلس های استخوانی روی پوست به نام اوستئودرم یا اسکیوت، تشکیل می شده است. فلس ها، در ردیف های افقی منظم تا گردن، کمر و کفل های این جانور، امتداد می یافتند. دم گرزمانند مشهور آنکیلوساروس نیز از چند اوستئودرم بزرگ متصل به هم تشکیل شده بود. به همین دلیل وقتی این دایناسور دمش را تاب می داد، نیروی عظیمی به انتهای دمش منتقل می شد. این سلاح دفاعی مؤثر، به قدری قدرت داشت که می توانست استخوان های موجود مهاجم را خرد کند.

تریسراتوپس، آخرین دایناسور پیش از انقراض بزرگ (Triceratops)

او یکی از آخرین انواع دایناسور بود پیش از انقراض بزرگ، پا به عرصه ی هستی گذاشت. تریسراتوپس، موجودی چهارپا با یک یقیه ی بزرگ استخوانی و سه شاخ بر روی جثه ی عظیمش و شباهتی عجیب به کرگدن های امروزی، یکی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. اگرچه محیط زندگی او با تیرانوسور یکسان بود و اغلب توسط همین دایناسور مخوف شکار می شد، اما مشخص نیست که آیا این دو به راستی، همان گونه که در نمایش های موزه ها و تصاویر متداول نشان داده می شود، با یکدیگر می جنگیده اند یا نه. بحث درباره ی کاربرد یقیه و سه شاخ مشخص موجود در سر تریسراتوپس، سال های زیادی به طول انجامیده است. پیش تر گمان می رفت این شاخ ها، سلاح هایی دفاعی در برابر مهاجمین بوده اند، اما نظریه های جدید ادعا می کنند که تریسراتوپس همچون گوزن های شمالی، بزهای کوهی و سوسک های کرگدنی، از این سه عضو خود، برای نمایش های برتری جویانه و جفت یابی بهره می برده است.

استگوسور، دایناسور میخ دار (Stegosaurus)

استگوسور به لطف دم میخ دار و پوشیده از فلس خود، یکی از شناخته شده ترین دایناسورهاست. آن ها حدود ۱۴۵ یا ۱۵۰ میلیون سال پیش، در زمان و قلمروی که در آن، موجودات عظیم الجثه حکم می راندند، زندگی می کردند.  استگوسور، یک چهارپای سنگین وزن عظیم الجثه ی گیاهخوار با وضع اندامی عجیب و غریب، به راستی جالب توجه است. پشت استگوسور به شدت انحنا داشت و پاهای جلویی اش کوتاه بودند، سر او به سمت پایین خم بود و دم سفت و سختش، در هوا برافراشته. آرایش فلس ها و خارهای میخ مانند بدن او، فکر بسیاری از دانشمندان را به خود مشغول کرده است. به احتمال زیاد، استگوسور از این میخ ها به عنوان وسیله ی دفاعی بهره می برده است. از فلس ها نیز به عنوان سلاح تدافعی و همچنین، وسیله ی نمایشی و تنظیم کننده ی حرارتی یاد می شود. استگوسور تقریباً به اندازه ی یک اتوبوس بود، با طول ۳۰ فوت و ارتفاع ۱۴ فوت، و با این حال در برابر دایناسور هم عصر خود، سوروپودای عظیم الجثه، کوتوله می نمود. از آن جایی که این دایناسور، همزمان با دایناسورهای بزرگ درنده می زیست، وجود زره برایش بسیار ضروری به شمار می آمد.

آرکئوپتریکس، تنها دایناسوری که می توانست پرواز کند (Archaeopteryx)

آرکئوپتریکس، که در اواخر دوره ی ژوراسیک می زیست، احتمالاً اولین دایناسور ددپا با قابلیت پرواز می باشد. اگر آرکئوپتریکس را یک پرنده به حساب بیاوریم، در این صورت پرنده سانان بسیار کمی وجود دارند که نمی توانند پرواز کنند. پرنده سانان تنها زیست-دسته از دایناسورها هستند که نمایندگان امروزی خود یعنی پرندگان را شامل می شوند و نزدیکترین خویشاوندان منقرض شده ی پرندگان به شمار می آیند. آرکئوپتریکس ها که از نظر شکل و اندازه، بسیار به زاغیان اروپایی امروزی شباهت داشتند، تقریباً به اندازه ی یک متر رشد می کردند. آرکئوپتریکس علی رغم اندازه ی کوچک، بال های فراخ و توانایی احتمالی برای پرواز، با دایناسورهای ددپا مشترکات بیشتری داشت تا با پرندگان امروزی. به طور اخص، می توان شباهت های او را با داینونیکوسورها (دروموسورها و ترودونتیدها) به این ترتیب برشمرد: آرواره هایی با دندان های تیز، سه انگشت چنگال دار، دم استخوانی بلند، انگشتان پای ثانویه که قابلیت بالایی برای درازتر شدن داشتند (چنگال قاتل)، پر (نشانه ی خونگرم بودن) و چند ویژگی مربوط به استخوان بندی. ویژگی های ذکر شده، باعث می شوند آرکئوپتریکس، گزینه ای مشخص برای فسیل های قابل انتقال میان دایناسورها و پرندگان باشد. بنابراین، آرکئوپتریکس نقش مهمی در بررسی خاستگاه پرندگان و در عین حال مطالعه ی دایناسورها، بر عهده دارد.

آمفیکولیاس فراگیلیموس، بزرگترین دایناسور شناخته شده (Amphicoelias fragillimus)

آ. فراگیلیموس بزرگترین و سنگین وزن ترین دایناسوری است که تا کنون کشف شده است. آ. فراگیلیموس گیاهخوار احتمالاً بزرگترین استخوان های مهره را دارا بوده است (به طول۴۰ الی ۶۰ متر) و وزنی برابر ۱۲۲ تن داشته است. کارپنتر تحقیقات بسیاری بر روی گیاهخواران پستاندار عظیم الجثه همچون فیل ها و کرگدن ها انجام داده است. این تحقیقات نشان می دهند حیوانات گیاهخواری که جثه ی بزرگتری دارند، بهتر می توانند غذای خود را هضم کنند. از آنجایی که حیوانات بزرگتر، دستگاه گوارشی طویل تری دارند، غذا به مدت بسیار طولانی تری در فرایند هضم شدن قرار می گیرد و به این ترتیب حیوانات بزرگ می توانند با منابع غذایی کم کیفیت نیز زنده بمانند. این مورد به خصوص درباره ی حیواناتی صدق می کند که در روده ی خود بخش های تخمیر دارند. به این ترتیب که میکروب های در این بخش ها تجمع می کنند و مواد گیاهی را تخمیر کرده، به عمل هضم شدن یاری می رسانند.

تیراناسوروس رکس یا تی-رکس (Tyrannosaurus Rex)

تی رکس، بله معلوم است که نمی توانیم سلطان دایناسورها را فراموش کنیم. این دایناسور، یکی از آخرین دایناسورهای غیرپرنده بود. او از ۶۵٫۵ میلیون سال تا ۷ میلیون سال پیش، در جایی که امروزه همان آمریکای شمالی است، می زیسته است. تیراناسوروس رکس، گوشتخواری که بر روی دو پا راه  میرفت، جمجمه ای عظیم داشت که توسط یک دم دراز و سنگین، تعادل می یافت. دستان تیراناسوروس رکس در مقایسه با پاهای بزرگ و قدرتمند عقبی اش، بسیار کوچک بودند. البته دستان او، علی رغم کوچک بودن، قدرت عجیبی داشتند و دو انگشت چنگال دار به آن ها متصل بود. اگرچه ددپایان دیگری وجود داشتند که از نظر اندازه، از  تیراناسوروس  رکس، بزرگتر بودند، اما اما او با ۴۲ فوت درازا و ۱۳ فوت بلندی، و ۶٫۸ تن وزن، یکی از بزرگترین شکارچیان خشکی به شمار می رفت.

تنها چند دایناسور شناخته شده همه چیزخوار بوده‌اند (یعنی هم گیاهان و هم جانوران را می‌خورده‌اند). بعضی مثال‌ها از همه چیزخوارها پرنده‌وَشان ^Ornithomimid و خاگ‌دزد ^Oviraptor هستند که گیاهان، تخم‌ها، حشرات و... را می‌خوردند. همچنین بیشتر گیاهخواران، همه چیزخوار اتفاقی بودند. چون که موقعی که گیاهان را می‌خوردند تعداد خیلی زیادی از حشرات و جانوران کوچک را هم می‌بلعیدند.

گوشتخواران یا ددپایان نیاز داشتند تا راهی برای به دست آوردن گوشت پیدا کنند. دایناسورهای گوشتخوار معمولاً پاهای قوی بلندی داشتند که با استفاده از آنها می‌توانستند سریع بدوند تا شکارشان را به چنگ آورند. آنها همچنین به فک‌های قوی بزرگ و دندان‌های تیز و چنگال‌های مرگبار نیاز داشتند تا بتوانند شکارشان را پاره پاره کنند و بکشند. دید خوب، حس بویایی تیز و یک مغز بزرگ برای این که استراتژی‌های شکار را طرح ریزی کنند هم خیلی برای شکار موفق مهم بوده. بسیاری از گوشتخواران (مثل دینوینچاس، سئولوفیزیس و لوکیراپتیور) ممکن است به شکل گله‌ای شکار می‌کرده‌اند. به طوری که همکاری جمعی برای یک شکار خوب لازم بوده. حیواناتی که در درجه اول لاشخورند (حیواناتی که گوشت می‌خورند بدون این که خودشان حیوانی را بکشند) برای دریدن گوشت و شکستن استخوان‌ها برای به دست آوردن مغز مغذی استخوان به دندان‌های خیلی تیز و فک‌های قوی نیاز داشتند. البته بیشتر گوشتخواران اگر فرصتی دست دهد لاشخورند. بعضی از دایناسورها ماهی‌خوار بودند که شامل باریولینکس و ساچومیماس می‌شوند. بعضی از دایناسورها ممکن است حتی همنوع خوار بوده‌اند و همنوع خودشان را می‌خورده‌اند.

گياهخواران معمولاً دندان‌های کند و بی نوکی دارند که برای کندن گیاهان (برگ‌ها، شاخه‌های کوچک و...) مناسب است. همچنین بعضی‌ها دندان‌های تخت و صافی دارند که برای خرد و آسیاب کردن فیبرهای گیاهی سخت مناسب است. بسیاری از گیاهخواران هم یک کیسه لب دارند که می‌توانند برای مدتی غذا را در آن ذخیره کنند. گیاهخواران معمولاً باید نسبت به گوشتخواران حجم خیلی بزرگ تری از مواد غذایی را بخورند تا همان مقدار کالری را به دست آورند (چون که برگ‌ها، شاخه‌های کوچک و ریشه‌ها کالری کمتری دارند. گیاهخواران معمولاً دستگاه‌های گوارش بزرگ‌تری هم نسبت به گوشتخواران دارند. در بعضی از دایناسورها سنگها (که گاسترولیت نامیده می‌شود) به خرد کردن فیبرها در احشا کمک می‌کرد. بعضی از انکیلوسوروس‌ها حتی محل‌های تخمیر (مثل اتاقک‌هایی) داشتند که فیبرهای گیاهی در آنها تجزیه می‌شد. تنها راه دقیق برای فهمیدن این که کدام گیاهان را کدام دایناسوری می‌خورده، پیدا کردن بقایای معده فسیل شده یا مدفوع فسیل شده دایناسور است که در آن مواد گیاهی گوارده یافت می‌شود. اما باقی مانده‌های معده فسیل شده بی نهایت نادر پیدا می‌شود و به سختی می‌توان فهمید مدفوع پیدا شده هم مال کدام دایناسور است. با این محدودیت‌ها نوع غذای یک دایناسور را تنها می‌توان بر اساس نوع دندان‌هایی که دایناسور داشته (می‌توانسته مواد گیاهی سخت یا نرم را بخورد)، محلی که در آن زندگی می‌کرده (آب و هوا و محل سکونت و... آن چه بوده که معمولاً شناخته شده نیست) و این که کدام گیاهان در طول دوره زمانی ویژه‌ای در آن حوالی بودند، فهمید. احتمال دارد که در طول دوره میانه‌زیستی گیاهانی شامل سرخسها، سرخس‌های نخلی، دم‌اسبی‌ها، سرخس‌های تخم ریز، درخت معبد و خزه‌ها بیشتر وجود داشته‌اند. بنابراین دایناسورها در دوره میان‌زیستی بیشتر از این گیاهان تغذیه می‌کردند. گیاهان گلدار هم در طول دوره کرتاسهتکامل پیدا کرده و به وجود آمده‌اند.

کوچک ترين فسيل دايناسور که تاکنون شناسايي شده متعلق به لسوتوزوروس (lesothosaurus) است که اندازه اي برابر با يک جوجه کوچک دارد. البته فسيل هاي کوچک تر از لسوتوزوروس نيز شناسايي شده اما آن ها در حقيقت متعلق به نوزادان دايناسورهاي بزرگ تر بوده اند.

فسیل بزرگترین موجودی که تاکنون روی کره زمین زندگی کرده در می ۲۰۱۴ (اردیبهشت ۱۳۹۳) در آرژانتین پیدا شد. طول این دایناسور ۴۰ متر و ارتفاع او ۲۰ متر بوده است. این دایناسور عظیم‌الجثه که وزن او حدود ۷۷ تن (برابر مجموع وزن ۱۴ فیل آفریقایی) تخمین زده می‌شود، گیاه‌خوار بوده و احتمالاً در آخرین دوره حیات دایناسورها بر روی کره زمین می‌زیسته است. فقط استخوان ساق پای او به اندازه قد یک انسان است. این فسیل متعلق به یکی از گونه‌های تایتاناسورهاست که در دوره کرتاسه زندگی می‌کرده است، این دوره حدود ۶۵ میلیون سال پیش بوده است و ۷۰ میلیون سال به طول انجامیده است. استخوان‌های این دایناسور در کویری که در فاصله ۲۵۰ کیلومتری در غرب شهر Trelew در جنوب کشور آرژانتین قرار دارد، پیدا شد. هنوز نامی برای این گونه جدید دایناسور برگزیده نشده است. بر اساس سن لایه‌های زمین و صخره‌هایی که فسیل‌ها در میان آنها قرار گرفته بودند تخمین زده می‌شود دایناسورهای غول‌پیکر گیاه‌خوار حدود ۹۵ تا ۱۰۰ میلیون سال پیش در جنگل‌های پاتاگونیا می‌زیسته‌اند. بزرگترین فسیلی که پیش از این یافت شده بود نام آرژانتیناسور به خود گرفته بود و ۷ تن سبک‌تر از این فسیل جدید بود.

• ردیابی ماشین
• حمل هوایی ماینر از چین
• لیزر دوچرخه
• هد اپ یسپلی کیلومتر روی شیشه
• جلو پنجره لیفان ایکس 60



تبادل لینک هوشمند

برای تبادل لینک ابتدا ما را با عنوان دايناسور و آدرس dinasour.LXB.ir لینک نمایید سپس مشخصات لینک خود را در زیر نوشته . در صورت وجود لینک ما در سایت شما لینکتان به طور خودکار در سایت ما قرار میگیرد.